II.NEOKLASİK YÖNETİMDE KALİTE BOYUTLARI


II.NEOKLASİK YÖNETİMDE KALİTE BOYUTLARI

1929 yılında gerçekleşen Büyük Buhran ile birlikte işletmelerde Klasik Yönetim Kuramı’nın “rasyonellik”, “etkinlik” ve “düzen” gibi kavramları yeterli görülmemeye başlanmıştır. Hawthorne araştırmalarının sonuçlarının açıklanması ile birlikte yeni bir kuram (İnsan İlişkileri Kuramı) ortaya çıkmıştır. Personelin informel ortamlarda çalışmaları gözlemlenmiş, örgütleri hakkındaki düşünceleri dinlenmiştir. Çalışmaların sonucunda, Geleneksel Yönetim Kuramı’na insan ilişkileri boyutu kazandırılmıştır[1].


K. Lewin, Elton Mayo, W.L. Warner, Tawistock Ensitüsü, Douglas McGregor, V. Homans, Chris Argrys, Rensis Likert gibi kişi ve kurumlar tarafından yapılan araştırmalar ile şekillenen İnsan İlişkileri (Neoklasik)Yaklaşımı, örgütsel faaliyetlerde insanın sosyal yönüne ağırlık vermiştir. Homans’ın tespitlerinde görüleceği gibi, çalışmaların etkileşiminde insani boyut dikkat çekmektedir[2]:

Şekil 2. Homans’ın İnsan Grubu Yaklaşım Öğeleri ve Biçimsel Olmayan Grubun Oluşumundaki Etkileşim

Kaynak: Eren, E., Yönetim ve Organizasyon, Küre Ajans, İstanbul, 1991.

İnsan İlişkileri Kuramcıları için, iletişim yalnızca bir araç değildir. Çalışanların iş tatmini ve motivasyonunu önemli bir ölçüde etkileyen ve verimliliği artıran bir unsurdur[3].

 Bu kuram, çalışanlara nasıl davranılması gerektiği konusunda bir rehber niteliği taşımıştır. Bu niteliği ile birlikte, çağdaş örgüt kuramlarına geçişte, önemli rol oynamıştır[4].



[1] Genç, s. 68-69.
[2] Eren, s. 31-33.
[3] Genç, s. 68.
[4] Genç, s. 68.




YÜKSEKÖĞRENİMDE TOPLAM KALİTE YÖNETİMİ UYGULAMASI VE BİR MODEL ÖNERİSİ 

İÇİNDEKİLER
                                                                           























Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

En Popüler Yayınlar

Son 1 Yılın Popüler Yayınları